Sivas’ın Gölgesinde Kalanlar
Bugün Sivas Kültür ve Tanıtım Günleri’nde bir yazar olarak yerimi aldım. Sivas’ın en kadim övüncü olan şairlerin, ozanların, sözü kılıç gibi kullanan yazarların mirasıyla… Fakat karşılaştığım manzara, bu mirasa hiç de yakışmayan bir tabloydu.
Gökyüzüne çöken kebap dumanı, çevreyi ağır bir et kokusuna teslim etmişti. Kültürün üzerini kapatan, kelimelerin nefesini boğan bu sisin içinde edebiyat teneffüs edecek bir aralık bile bulamıyordu. Bir yanda duman, öte yanda siyah takım elbiseleriyle telaş içinde koşturan insanlar… O an zihnim, garip bir çağrışımla Vatikan’daki İsviçre Muhafızlarına gitti. Bir an için Papa çıkacak sandım; meğer bütün bu curcuna, yakında beliriverdiğini öğrendiğimiz siyasetçiler içindi.
Kalabalığın ortasında, bir tören kortejini andıran çember açıldı. Işıklar, flaşlar, yüksek sesli anonslar… Kültür günü değil, sanki protokol günü düzenlenmişti. Dönüşte yanımıza uğrar diye beklediğimiz genç bir arkadaşın kalabalığa karışıp kaybolmasıyla, hayal kırıklığı imza masasının diğer ucuna oturdu.
Oysa Sivas, “yazarlar ve ozanlar şehri” diye anılırdı. Sözün toprakla birleştiği, sazın gölgesinin şiire dönüştüğü bir şehir… Ama bugün en dipte, görünmeyen bir imza çadırında, adeta atılacak gülü bekleyen garip bir Pir Sultan gibiydik.
Ve işte tam da burada acı bir gerçek beliriyor:
Bu şehir ozanlarını seviyor, ama sadece geçmişte yaşamış olanları.
Yaşayanlara sıra geldiğinde ise dumanlar arasındaki bir çadıra sığacak kadar yer ayırıyor.
Kebap dumanı yükseldi, etler kızardı, fotoğraflar çekildi, siyasetçiler alkışlandı…
Ama Sivas’ın kalem tutan elleri yine gölgede kaldı.
Belki de sorun tam burada:
Biz sözün şehrinde yaşıyoruz, fakat söze değil gösteriye değer veriyoruz.
Edebiyatın sesi kısmaya çalışıldıkça, Pir Sultan’ın asırlık uyarısı yeniden yankılanıyor:
“Kul olayım kalem tutan ellere…”
Ne yazık ki o eller bugün, dumanın içinde kaybolan bir çadırın köşesinde bekliyor.
Kenan Benli.